Thunder
Not a yes sir definitely not a follower. I’m not basic and sure as hell not easy… I do have more strength than I dare to believe. That’s why I tend to forget all that matters, I’m just fine with being me.
De kracht van menselijk contact en de energie, die anderen je kunnen geven met een paar woorden, is groter dan ik me durf voor te stellen. But… dan moet ik er wel voor openstaan. Wanneer ik vol in mijn wolk zit, die anorexia heet, leef ik heel geïsoleerd. Natuurlijk praat ik wel, maar eigenlijk zeg ik niet veel. Alles dat met emoties te maken heeft, is dan heel ver weggestopt.
Ik heb het weleens geprobeerd uit te leggen waarom dat is, maar ik denk dat ik het beste kan uitleggen met het simpele feit dat iedereen wel eens probeert te “ontsnappen” van zijn/ haar verdriet, verlies of pijn. De een neemt een wijntje extra en een ander propt er een zak chips in. Both are ways to escape from everything that’s painful, maar niemand reageert daar spastisch of veroordelend op. Totdat je het niet meer houdt bij één wijntje of één zak chips, want dan ben je ineens een alcoholist of een “overeater”. Dan word je overspoeld met allerlei veroordelingen. BAM! You’ve got issues. Now you got 99 problems, but people… the booze or food ain’t one! Het is een gevolg van the real issue, the real hurt.
Toen ik af ging vallen, reageerde het gros van mijn omgeving heel positief. Ik zag er blijkbaar “beter” uit met een paar kilootjes minder. But inside, bit by bit I was breaking down. Elke maaltijd die ik oversloeg, was een stap dichterbij het “numb” willen voelen. Toen ik een aantal jaar geleden in Disney liep, was ik alleen maar bezig met het ontwijken van eten en drinken. Ik was niet bezig met mijn meisjes of met het hebben van een “leuke tijd” met elkaar. Ik hing dan na het eten steevast boven een veel te ranzig toilet (wat het overgeven een stuk makkelijker maakt overigens). Op dát moment was ik alleen maar bezig met het niet willen voelen van welke emotie dan ook. Dus ook de positieve gevoelens wilde ik niet voelen. Reden? Ik was het niet waard, ik wilde daar helemaal niet zijn. Ik wilde nergens zijn. Ik wilde me leeg voelen en dat was ik ook…leeg.
Nu een aantal jaar later begeef ik me weer op glad ijs. Ik was, tot voor kort, redelijk goed bezig met mijn herstel. Ik was op een acceptabel gewicht en ik praatte weer over wat belangrijk was: namelijk wat ik echt voel. Officieel zou het een terugval heten, de staat waar ik nu in verkeer, maar ik noem het overleven. But this time something has changed.
Door de periode voorafgaand aan hoe het nu is, weet ik dat ik weer durf te zien en te voelen. Ik weet dat, hoe fucked up het dan nu ook is, de pijn en verdriet minder wordt. I can handle this. Waarom ik dat nu wel weet en toen niet? Omdat ik nu de woorden van dierbaren voel tot diep in mijn hart. Now I know I want to leave that old life behind. So I should choose too leave my “black bitch” behind, before she kills me. I am not a follower… so again I challenge myself in accepting that emptiness isn’t going to solve this mess.
